"ขอใครสักคนมาช่วยฉันที"

"ขอใครสักคนมาช่วยฉันที"

วันนี้ผมร้องไห้อีกแล้วผมเบื่อชีวิตเดิมๆ

นั่งทำงานเดิมๆ ซ้ำไป ซ้ำมาผมเกลียดชีวิตที่ต้องเหนื่อย หลังขดหลังแข็ง โดยไม่เห็นจุดหมายปลายทาง

ความรู้สึกและแรงบันดาลใจเมื่อตอนที่เริ่มทำงานนี้หายไปหมด

แม้ว่าจะยังเหลือกองไฟริบหรี่ ที่กระพริบเบาๆอยู่ภายใน

แต่มันก็ไม่เพียงพอ จะผลักดันให้ร่างกายอยากจะขยับเขยื้อน

คนรอบข้างผม ไม่เคยมีใครเข้าใจผม

คำพูดปลอบใจของเพื่อนๆ มันก็แค่คำพูดที่ผ่านเลยไปไม่ว่าจะเป็นคำพูดแบบไหน

จะปลอบใจ จะแนะนำ จะผลักดัน

ก็ไม่สามารถฉุดใจของผมให้ขึ้นมาจากเหวลึกนี้ได้

ยิ่งผมรู้สึกว่า ผมไม่เหมาะกับที่นี่ผมไม่เหมาะกับงานเหล่านี้ ผมไม่เหมาะกับสิ่งเหล่านี้เลยผมก็ยิ่งอยากหนีออกไปจากจุดๆนี้มากขึ้นเท่านั้น

แต่ด้วยสถานการณ์ และความจำเป็นบังคับ

ผมก็ไม่สามารถทำอย่างที่ผมอยากทำได้

ใจผมอึดอัดจนทนไม่ไหว

กายผมเหนื่อยล้าจนไม่อยากขยับ

ผมหมดแรงไม่อาจเดินหน้าต่อไปได้

ขณะนั้นมีใครคนหนึ่งเดินมาบอกผมว่า

"ถ้าชีวิตมึงลำบากนัก มึงก็อย่าใช้เลยเหอะชีวิตนี้"

"ต่อให้มึงเรียกร้องขนาดไหน ใครก็ช่วยมึงไม่ได้หรอก ถ้ามึงไม่ช่วยตัวเอง"

"หุบปากแล้วเดินต่อไปเหอะ"

"สัด!!"

http://trumpboyz.blogspot.com/