"ฉันจะร้องไห้แทนเธอให้เองนะ"

"ฉันจะร้องไห้แทนเธอให้เองนะ"

หญิงสาวคนนั้นพูดกับผมเบาๆ

น้ำตาของผมค่อยๆแห้งไปอย่างช้าๆ

ความรู้สึกหนักหน่วงที่หัวใจค่อยๆจางไป

โลกสีดำ สว่างขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับพระอาทิตย์ยามเช้ากำลังทอแสงผ่านเส้นขอบโลก

สีสันค่อยๆแทรกลงไปในอณูของสรรพสิ่ง ขับไล่สีดำทะมึนออกจากพื้นผิว

ไม่รู้ทำไม

ความรู้สึกอยากจะยิ้ม รื้นขึ้นมา

จนมุมปากของผม ยกขึ้นเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่ภาพตรงหน้าของผม

หญิงสาวตรงน้ำกลับมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา

ดวงตาเริ่มเปลี่ยนสี หยดน้ำใสจ่อขึ้นมา เตรียมตัวจะทิ้งตัวลงบนแก้ม

ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกห่อเหี่ยว และสิ้นหวังจากใบหน้าของเธอ

แต่กระนั้นเธอก็ยังฝืนยิ้มมาให้ผม

ผมไม่รู้ว่า รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกที่มากมายขนาดไหน

มันซ่อนความรู้สึกสิ้นหวัง ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมรู้สึกเมื่อครู่ก่อน

แต่มันก็ยังเผยความหวังดี มาให้ผมอย่างเปี่ยมล้น

และในขณะที่รอยยิ้มของผมลอยขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่

น้ำตาของเธอก็พร่างพรูลงสู่แก้มสีนวล

แม้ว่าจิตใจของผมจะรู้สึกโปร่งสบายขนาดไหนก็ตาม

แต่ความรู้สึกผิดกลับแทงทะลุขึ้นมาไม่หยุดหย่อนเช่นกัน

ผมเอื้อมมือออกไปแตะไหล่ของเธอ

เธอพยายามกลั้นน้ำตา แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม

"เธอไม่ต้องร้องไห้แทนผมหรอกนะ ความรู้สึกไม่ดีทั้งหมดนั้น เกิดจากใจของผมเอง"

"หากมันจะดับไป ก็ควรจะดับด้วยใจของผม ไม่ใช่ให้ใครมารับภาระแทน"

"ถ้าเธอรักผม เธอแค่นั่งข้างๆก็พอแล้วล่ะ ไม่ต้องร้องไห้แทนผมหรอก"

..........

น้ำตาของผมเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง

พร้อมๆกับรอยยิ้มของเธอ

http://trumpboyz.blogspot.com/